Translate This Page
Aad Moret
Hallo! Ik ben Aad Moret. Geboren in een streng gereformeerd gezin, had ik eigenlijk wel een gelukkige jeugd. Mijn ouders, vooral mijn moeder, zorgden voor een warm thuis. Alleen in de christelijk gereformeerde kerk, waar ik heen ging, hoorde ik preken, dat iedereen in zonde geboren was en dat, als je niet uitverkoren was door God, je verloren (naar de hel) ging. Omdat ik om mij heen alleen mensen zag, die 's zondags vroom naar de kerk gingen en doordeweeks niets anders waren dan de rest van Nederland, ging ik twijfelen aan het bestaan van God, als ik keek naar deze hypocrietheid.
Bovendien had ik zelf niets van God ervaren en rond mijn 15e besloot ik uit de kerk te gaan.
Zo begon mijn zoektocht naar de zin van mijn bestaan. Ik bezocht diverse soorten kerken, maar overal zag ik hetzelfde beeld. Men was niet echt in je geïnteresseerd en onderscheidde zich niet van andere mensen.
Daarna zocht ik mijn antwoorden in de I Tjing, de Koran en andere religieuze of filosofische boeken. Ik vond geen bijzonderheden, die mij op weg hielpen. Ook ging ik in die tijd naar Houseparty's. Elke keer dat ik daar kwam was het wel leuk, mede vanwege de alcohol. Als ik echter de volgende dag opstond, was ik depressief. Dit werd erger en erger, totdat ik bijna alle tegenwerpingen, die ik over had uit mijn religieuze achtergrond, aan de kant schoof en ik aan zelfmoord begon te denken. Wat had het leven voor zin, als er geen doel was?
Er was nog wel een beetje godsbesef over, want ondanks het feit dat ik weleens probeerde mijn polsen door te snijden, zette ik toch niet door uit angst. Daarom nam ik het besluit om gevaarlijke sporten als steilewand-klimmen, wildwater-kajakken en deltavliegen te gaan beoefenen, zodat ik 'per ongeluk' zou sterven door een ongeval. Dan had ik toch mijn zin, maar had het niet zelf gedaan. Bij het deltavliegen ging het mis en brak ik 'slechts' mijn schouderblad, toen ik neerstortte. Ik had nog wel snel gebeden: "God, als U wilt dat ik hiermee stop, doe dan iets, waardoor ik weet dat U echt bestaat" en toen kwam die val. Dat was mijn antwoord, dacht ik.
Na herstel in Oostenrijk en terugkomst, was het al snel weer het oude liedje. De depressies werden heviger. Ik isoleerde mij van alles en iedereen. Dit schreef ik op in gedichten. Ik weet nog dat ik mijn situatie beschreef: "Het is alsof ik in een kristallen bol leef. Ik zie en hoor de mensen, maar ik kan niet bij hen komen en zij horen mij niet". Ik voelde mij zo alleen en verlaten. Nu moest het maar gebeuren. Het kon me allemaal niets meer schelen. Ik zou mijn leven nu en hier beëindigen.
Die dag ging ik nog 1 keer naar de stad en dan zou het gaan gebeuren. Daar gekomen sprak een man mij aan. Hij vroeg of ik in God geloofde. Hij vertelde mij dat mijn leven niet doel- en zinloos was. Dat er iemand was die om me gaf en mij wilde leren kennen. Ook dat Jezus Christus, want zo heette die persoon, de schuldenlast van mijn zonden wilde wegnemen. Dat Hij zoveel van mij hield, dat Hij zijn eigen leven wilde opgeven, om de prijs voor mijn zonden te betalen. Dat Hij klopte aan de deur van mijn hart en binnenin mij wilde komen wonen. Ik heb met deze man op straat gebeden en gevraagd of God mijn zonden wilde vergeven en mij een nieuw begin, een nieuwe start wilde geven. En dat ik spijt had van alles wat ik had gedaan. Ik begreep, dat het die schuld was, die mij zo depressief maakte dat ik zelfmoord wilde plegen.
Het mooie is dat ik vanaf dat moment geen zelfmoordgedachten heb, vreugde, vrede en blijdschap heb in mijn hart. Jezus heeft mij gered en vergeven. Verlost van de schuld!
Zelfmoord is niet de oplossing, maar een leugen dat alle pijn en eenzaamheid zal verdwijnen. De enige plaats waar geen pijn en geen verdriet en geen eenzaamheid is, is de hemel, bij Jezus, bij God. Jezus Christus is de weg, de waarheid en het LEVEN.
Aad