Translate This Page
Joël Crosby
Mijn naam is Joël Crosby, en zoals veel mensen bij ons in de kerk ben ik door mijn ouders christelijk opgevoed. Ik heb altijd al geloofd in God, en ik wist dat Jezus voor mijn zonden was gestorven. Toen kwam ik op de middelbare school terecht. Al snel merkten mijn klasgenoten dat ik ‘anders’ was als anderen. Ik probeerde niet ‘stoer’ te doen en mee te lopen, maar ik bleef mezelf. Iedereen wist dus ook wie ik was. Op een gegeven moment begonnen anderen mij te pesten, en dit begon mij compleet te veranderen. Elke dag na schooltijd, liep ik in een rechte lijn richting mijn kamer, deed de laptop aan en begon te gamen. Ik verloor het contact met mijn ouders, en stopte met bidden. Toch bleef ik in God geloven, en iedereen in mijn klas wist ook dat ik een Christen was. Op een gegeven moment werd ik na schooltijd bedreigd door een jongen uit mijn klas die een mes tegen mijn schouder aanhield.Thuis had ik dit tegen mijn moeder verteld. De volgende dag op school liep die jongen met een vriend van hem die Moslim was, naar mij toe en vroeg mij of ik had doorverteld dat hij mij had bedreigd. Ik wist dat als ik ‘Ja’ zou zeggen, dat ik neergestoken zou worden door hem, dus ik zei ‘Nee’.
Toen hoorde ik zijn vriend zeggen: ‘Hij spreekt de waarheid, hij is een Christen.’ Dus heeft dit leugentje mijn leven eigenlijk gered.
Toch werd ik steeds weer gepest op die school, op een gegeven moment werd het zo erg dat ik zelfmoord wilde plegen. Het enige wat mij hiervan weerhield is dat ik wist dat God bestond, en ik geloofde dat als ik zelfmoord zou plegen, ik een moord had gepleegd en dus niet in de Hemel terecht zou komen. Op een gegeven moment werd ik van school weggepest, en kwam ik later op school nummer 5. Daar werd ik verder gepest. Op een gegeven moment keerde ik in mezelf, en stopte ik met mensen vertrouwen. Ik vertrouwde niemand meer, en had altijd maar een paar mensen in mijn klas waar ik mee optrok. Ik hield school en thuis gescheiden van elkaar, en vertelde thuis niks over school.
Toen ik op mijn eerste schooldag van klas drie kwam, en in een nieuwe klas kwam met nieuwe leerlingen, kwam op een gegeven moment een van de ‘stoere’ jongens uit de klas naar me toe en vertelde mij dat hij mij wel ‘cool’ vond. En de jongens van de klas vonden mij ook stoer.
Op een gegeven moment zag ik dat een andere jongen uit mijn klas een beetje gepest werd, ik liep gelijk naar hem toe en begon voor hem op te komen. Hierdoor was ik niet stoer meer, en werd ik ook gepest. Ik werd vrienden met die jongen en trok met hem op. De vriendschappen die ik wel op school had, waren altijd met jongens die gepest werden, of anders waren als anderen. En die vriendschappen waren ook nooit buiten schooltijd om. Ik had nooit echt vrienden gehad, en voelde me eigenlijk heel vaak alleen. De mensen die mij dachten te kennen, dachten dat ik een stil persoon was, en namen nooit echt de tijd om mij leren te kennen.
Op een gegeven moment voelde ik mij zo slecht, dat ik het niet meer aankon. Ik was op mijn fiets, richting huis aan het fietsen. Op het weggetje waar ik fietste, liep er een spoorlijn vlak naast mij, en ik zag dat er verderop een trein aan kwam. Ik probeerde wat vaart te maken zodat ik de afslag zou nemen en voor de trein uit zou komen. Ik wilde op dat moment mijn leven beëindigen. Op het moment dat ik de afslag genomen had, en ik enkele seconden
van de dood verwijderd was, nam diezelfde trein waar ik zelfmoord voor wilde plegen een wisselspoor en ging een andere richting op. Ik zag dit als een teken, en enkele maanden later maakte ik een keuze om God te dienen. God heeft mijn depressie weggehaald, en echte vrienden gegeven. Ik wordt nu minder gepest en heb voor het eerst in een lange tijd een glimlach op mijn gezicht wanneer ik op school ben. God heeft mij bevrijd, en gered, en dat
is het beste wat je ooit kan overkomen!